Şunu yapamazsın dediğin her şeyi yapan bir ağabeye sahibim mesela.. Sırf çenemi tutamadığım için bu sebeple, bileğimi maket bıçağı ile kesmişliği vardır. ( Şimdi ki aklım olsaydı, şiddete maruz kaldığımın için devletten ağabeyimden beni koruması için talepte bulunabilirdim.)
Hayatımda annemden, babamdan tek fiske yemişliğim yoktur. ( Diyenler var biliyorum, " Peki ya tava ?! " )
Ama, ağabeylerimden.. ?!
En küçük olan kardeşler, daha yazının başında çocukluğuna inip, Çin işkencesinden bile kat kat üstün maruz kaldıkları ağabey işkencelerini düşünüyor olabilir.
Siz hiç dakikalarca bir tükürüğün yüzünüze gelip, gelmeyeceği tedirginliğini yaşadınız mı ? Bir uzayıp, bir küçülen.. O nasıl bir tükürüktür? Bilemiyorum halen. ( Şu anda bile blog yazımı yazarken deniyorum ama, benimki uzamıyor arkadaş! )
Bakkala gitmek zorunda olmak en boktan olan tarafıdır. Fakat, para üstlerini cebinize atarak bu durumu daha yaşanılır hale getirebilirsiniz.
Eğer çocukluğunuzda birlikte büyüdüğünüz insanlar sizin gibi ruh hastasıysa, çocukluğuna geri dönmek isteyen insanlar listesinin başında kesin isminiz olur. Öyle saf, temiz zamanlardı gibi cümleler duyamazsınız böyle insanlardan.
Benim mesela hiç düzgün olarak adlandırılan bir arkadaşım olmadı. Hiç şikayetçi değilim.
En sevdiğim ve güldüğüm iki anı var bu zamanlara ait! Anlattığımız insanların zekamızdan şüphe ettiğini düşünmelerini sağlıyor olsa da ben gene olsa, gene yaparım valla.
Hikaye deli gibi yağmurdan sonra çıkan gök kuşağını gören annemin, " aaa gök kuşağının altından geçerseniz bütün dilekleriniz kabul olur " demesiyle başlamakta.. Biz iki kafadar ( Gözdem.. İlerleyen zamanlarda kendisinden sıkça bahsedeceğim) Haydiii o halde diyerek düştük yollara.. Sahil kenarında yürü yürü bitmeyen bir yol. Ama inançlıyız. Geçeceğiz! Öyle kelimelerle anlatılacak bir şey değil, bir gök gürlemesi.. İşaret bu diyerek, aynı yolu tekrar geri döndük.. 15 dakika sonra ikinci bir gök kuşağı çıktı.. Bu bir işaret diyerekten, tek tek basarak ve bade süzerek aynı yolu tekrar yürümeye devam.. Annem bize çok gülmesine rağmen, hasta yattığımız 15 gün için sanırız pişman.
Bu arada benim sevgili dostum içmeyi bilmez. Bir gece içtikten sonra kayboldu ortalıktan. Bulamadım, eve gittim uyudum. Sabah hemen koşarak gelmiş tabii beni uyandırmaya.. Gece kendini çok kötü hissetmiş eve gitmiş haber vermeden bir de üzerine bahçelerindeki domateslerin üzerine deli gibi kusmuş.
Akşam yemek vakti olduğunda, Gözdem'in anneannesi bu gece de biz de yiyelim dedi. Boynumuz kıldan ince, gittik tabii. Yemekte ne olsa beğenirsiniz? Domates dolması !!!!?
Afiyetle yedik...
^-^
Lise yıllarımı sırf bu yüzden çok özlerim. 3 ay yaz tatiline, iğrenç bir o kadar eğlenceli zamanlar sığdırdık.
Ve Saros Körfezi selam olsun sana..
