Mor leylak kokulu bir apartmanın, tek kızı olma avantajıyla büyüyerek fazlasıyla şımartılmışlığım vardır. Küçük bir hanımefendi olmamı isteyen insan sayısı eminim çoktur fakat, iki ağabey ve komşularımızın hepsinin çocuklarının erkek olması bu durumu biraz engelledi. Bebeklerle oynamak yerine mandalla kendime silah yaparak " dıkşın dıkşın " diyerek ortalarda gezdiğimi anlatır annem.
Şu klasik münazara konularından " çocuk gelişiminde çevre mi daha etkilidir, aile mi ? " sorunsalına çevrenin ve çocukluk yıllarının ne kadar etkili olduğunun savunucularından olurum.
O günlere ait küçük bir hatıra.. Nasıl bir deli cesaretine sahipsem?! Hem Adanalı, hem de iki öz, sayısını unutacak kadar çok ağabeyin arkamda olması edasından kaynaklı fotoğraftaki "yakarım lan bu gezegeni " havasından 29 yaşına gün gün yaklaşırken vazgeçemedim henüz.
(: Blogosfere hoşgeldin. Bol bol yaz okuyalım.
YanıtlaSilTeşekkür ederim ^.^
Sil